ESTO OS CUENTO
miércoles, 13 de noviembre de 2013
ASÍ ME SIENTO AQUÍ
Llegas a un lugar y a veces te sientes tan solo
Nada es conocido y no hay refugio
Ojos que repasan y bocas que murmuran
Saludos que se niegan y gentes que te ignoran
Tan pequeño y tan frío
Desconocidos que ahora son familia y te tratan con cariño
Miedos y tropiezos, pero también abrazos que te acogen
Pocas caras amigables a las que siempre sonrío
Otras que se giran y aunque den la vuelta ya solamente verán siempre mi espalda
Soy un extranjero que incomoda aunque ame a uno de sus cercanos
Dudas de si estás donde debes o quizá debas marcharte
Un ancla que te aferra a un sitio lleno de nada
Algo que es hermoso y cada día es más seguro
Una ciudad alejada que sé que será un hogar futuro
Nada más puedo dejar pasar el tiempo e intentar no chocarme contra un muro
Feliz en mis cuatro paredes pero desnuda de aprecio con cruzar la puerta
Tal vez algún día quieran saber que existo
sábado, 3 de agosto de 2013
A UNA LUCHADORA QUE JAMÁS TIRÓ LA TOALLA
Días en los que parar y pensar al principio cuesta
Mañanas en las que respirar es difícil
Noticias que llegan y duelen
Personas que quieres y marchan
Palabras que suenan en ti
Recuerdos que nunca se borran
Risas que jamás se olvidan
Fuerza que ella tenía y con la que consigue empujarte
Lágrimas que no puedes contener y escondes porque no le gustaría verlas
Noches que traen recuerdos
Canciones que provocan sonrisa y melancolía
Amigas con confidencias y cariño
Diabluras de niñas aun siendo adultas
Muerte que aunque quiera no nos separa
Una conversación todavía guardada
Una presencia que jamás te abandona
Amistad para siempre que nada puede empañarla
Tu rincón siempre en mí
Mi recuerdo siempre a tu lado
Hoy unas palabras que sé que llegarán a envolverte
Aunque ahora tan sólo al viento puedo gritarlas
TE QUIERO AMAIA
jueves, 27 de junio de 2013
ADIÓS PERO CON TANTO AMOR COMO SIEMPRE
Hoy es un día triste de ha marchado una de las cosas más pequeñas pero con más amor y dulzura de las que me ha acompañado en mi camino.
Llegaste a casa de un modo raro,como casi todo en mi vida, debías haber sido una rana plana y transparente pero no quedaban. En una jaula rodeado de otros estabas tú, curioso simpático y dulce. Así entraste en mi vida, aun recuerdo el miedo que me dabas, un roedor adorable pero muy rápido en sus movimientos y con unas patitas muy frías, a cada uno de tus roces yo gritaba y tú me mirabas. Esos ojos negros y vivos me conquistaron.
Pasamos tanto tiempo juntos.... alrededor de diez años, me sacaste mil sonrisas y millones de carcajadas, ese pelo suave, esa nariz juguetona que sólo tú sabías como rascártela haciendo que yo acompañase ese gesto de nuestro "Ñec" al que siempre contestaste con una cabeza inclinada y una mirada directa a mis ojos. Esa coquetería graciosa en tus baños esperando siempre tu ¡¡¡¡¡¡¡OHHHHHHH QUE GUAPO EL XINXO!! parra volver a revolcarte en tu arena y seguir con el baño.
Juegos con los niños, que te adoran, carreras para recuperar los cigarros robados de la forma más graciosa y que sabías bien donde iban. Puentes hechos de piernas que te encantaba cruzar antes de trepar por mi cuerpo y juntar tu nariz con la mía en un jugueteo con amor y cariño.Tus bigotes...largos y siempre tan limpios, que forma adorable de tirar de ellos con tus manitas hasta estar bien tensos y soltarlos de golpe haciendo que saliesen disparados a su posición inicial conquistándonos a todos.
Con el tiempo descubrimos que te faltaba algún dedo, fue al corresponder una de mis caricias cogiendo mi mano para que no dejase de acariciarte, adorable chinchilla, bichito gracioso y querido.
Hoy me despido de ti, te he perdido en presencia pero jamás dejarás de acompañarme sólo puedo darte una y mil veces las gracias por haber estado en mi vida. Gracias por haberme querido, gracias por hacerme reír, gracias por bombardearme de virutas y llamar mi atención siempre, gracias por haber calmado mis llantos en momentos muy duros, gracias por hacerme ver tanta belleza en algo tan pequeño. TE QUIERO XINXOTE
miércoles, 1 de mayo de 2013
BATECS
Paraules ja avanç escoltades però que a la fi
prenen sentit, dites altre temps per boques que no tenen res dins i que ara
sonen acompanyades d’una veu que si té llum que és ben forta quant et parla i
que sap molt bé que diu.
Pots triar la flor d’un dia o abraçar-te a un
arbre al que la fulla mai la cau, aquell
que a l’estiu et fa ombra i que et refugia en quant plou que a les seves
branques hi ha vida i no només una bella olor que ella sola pot desprendre però
que no es queda mai amb tu.
Aquesta cançó que només tu i jo podem escriure i
que ara creiem que mai ja acabarà, que neix altre con cada dia i que torna a
començar amb notes que ens envolten i que nomes nosaltres som capaços de
poder-les atrapar.
Mans que s’entrellacen i que fins ara anaven provant, coneixent altres cossos i ara troben el que anaven buscant, aquell que es desperta al contacte més suau, aquell que sap alçar-se com cap altre i que ara jeuen junts.
Sentiments que prenen formes que no s’imagina mai
ningú, que ara són l’arrel més forta per poder-hi créixer junts, que
s’entreguen uns las altres sense pors i sense raons que han aconseguit
ajuntar-se per formar allò que vols.
Cap del dos es farà enrere a costat molt d’ arribar a poder sentir-se així d’estimats, a poder arribar sense alçar-se a tocar el cel amb les mans, continuar sent dos que es poden fondre en al moment més desitjat.
El contacte d'unes pells que fins ara s’han
enyorat però que ara ja es troben i no es volen separar, es confonen en un només
un llarg abraç i es transmeten tantes cosses que es desitjaven explicar.
Somriures que surten a cops de paraules que venen
des de molt dins, tremolors que sents con et recorren i et fan sentir tan viu,
imatges que et venen plenes de missatges al tancar una mica els ulls i que
poden fer-te sentir el tacte que et transmet que ara és aquí.
Batecs que són com palmades que acompanyen les
cançons i que ara s’acoblen per poder encara sonar més fort, fent que la musicà
no sigui només allò que sona quant et fa tan mal el cor.
Escales que et costava pujar-les quan anaves tu
tot sol i que ara veus con a rampes que t’empenyen com en vol a un lloc no hi
queden llàgrimes ni forats per reomplir on el cors es mostren fàcil i on encara
ho queda tot per dir.
Histories que van ser tristes les que llegeixes ara i rius si no saps donar una
passa no faràs mai el camí, si et quedes als afores no podràs veure que hi ha
dins, potser el tresor o una pedra si no jugues podent perdre no sabràs que fas
aquí agafa aire i submergeix-te que segur que el fons és bonic.
Vides que juntes transpiren confiança i es
transmeten lleialtat, amics que avanç eren i que ara són amant, confident només
fins ara però que mai no ho oblidaran ja que son les pedres que ara aguanten
els pilars.
Això avui s’ha tornat molt més que una amistat
una lluita davant dubtes que ells ja saben que han guanyat.
sábado, 20 de abril de 2013
AHORA TÚ
Despertar de nuevo cada mañana
Apartar una capa que pesa
Aprender que nadie es por ti
Sólo tú podrás hacer que florezca esa magia
No querer disputar ya tu espacio con nadie
No es necesario que vean más de ti que tu capa externa
Cada día es nuevo para seguir respirando
No vuelvas a senderos que no llevan a nada
Pasa el tiempo aunque no quieras
No enseñes sonrisas al que no sabe apreciar tu alegría
Nadie dentro y todos cerca
No son tan distintos y el tiempo te lo muestra
Para qué esperar lo que no quieres
Sabes como acaba y nunca compensa
Flota, sube y sigue arriba
No hay una mano que tire de ti ni es necesaria
Palabras dulces que oyes nunca son más que cantos de sirena
Deja que estos te acaricien pero no los sigas perderías tu
fuerza
En ti nace ese fuego que te acompaña y a nadie quema
Te acompaña y arropa más que cualquier cosa externa
Risas que llegan pero sólo las transparentes te acompañan
Los años dejan ver que no eran sinceras excepto las que en ti han nacido
Compañías absurdas que te influyen un tiempo
Pero piden a cambio cosas que no sabrán mantener en su
esencia
No las entregues ni cambies tu meta
Cuando puedas verte aunque este oscuro
Sabrás que ninguna estrella brilla tanto como lo que de ti
brota y reflejas
Nunca detengas el paso que impulsa tus sueños ni dejes que
estos se duerman
Avanza y camina hacia donde tú sabes que te encuentras
miércoles, 20 de marzo de 2013
NO NECESITO DARLE NOMBRE
No quería acostarme hoy sin escribir para ti
Para ti que te conozco sin careta
Que me gusta estar en nuestro mundo de planes sin fecha
Tú puedes verme sin mirar ya que de ti nunca me escondo
Conoces mis colores del más triste al más sincero
Nunca hay reloj sólo un tiempo que
pasa sin prisa
Charlas que no acaban que pasean
por la música
Que unas veces traen risas pero no da miedo que vean lágrimas
Esa almohada que te arropa cuando
apoyas la cabeza
Ese abrazo que das y llega sin
saber como pero sientes que ha alcanzado a su destino
Vemos juntos tantas cosas que no
siempre son canciones
Poder escribir unidos cosas que
llegarán a otros que ni tan siquiera nos conocen
Ser tú mi maestro pero también ser yo
tu apoyo
Descubrir parte de nosotros que hasta
ahora daba miedo verla solos
No tener nunca rutina no caer en
el vacío ni en el silencio solitario
Empujarnos hacia arriba por muy
profundo que nos lleve ese día lo que ocurra
No taparse y no mentir porque no es nuestro deseo ni podríamos hacerlo
Recorremos un camino que no importa donde acaba
Bromear y jugar como niños cuando
duele ser adulto
Perderse en la
sombra donde el otro te acompaña y la
cambia por una luz que te sonríe
Un respeto que ambos percibimos, que nunca se evapora y que acompaña nuestro tiempo
Poder ver la dulzura
a la que nos lleva lo que algunos llaman ruido
Burlarnos de
nosotros sabiendo que jamás nos dañaríamos
Sentirme feliz de
saber que te acuestas con una sonrisa con mi nombre
No hay egoísmo no
hay posesión nada se finge y todo se
muestra
Dejarme cuidar por ti como no suelo dejar que nadie haga
Poder contarnos lo que sentimos por otros y ayudarnos cuando hay dudas
Aceptar que digas
cosas que sientes porque no nos comprometen
Decir lo que siento
sabiendo que será escuchado sin juzgarlo
No necesito dar un
nombre somos sólo dos personas que se ven y se comparten
Que se escuchan
donde otros no oyen, tan distintos pero
tan iguales a la hora de mirarnos
martes, 5 de marzo de 2013
SIN DORMIR
Otra
vez la migraña un constante en mi vida por suerte hoy sólo ocupo una parte del
día.
Llevo
unos días que necesito estar algo aislada, miro observo y reflexiono.
El
mundo no para, la corrupción sigue, he presenciado una disputa entre dos
personas que miran hacia el mismo lugar pero están crispadas ante tantas cosas
que ocurren y no pueden resolver.
Hoy
ha muerto Chávez, personaje singular, me he limitado a observar lo que otros
dicen muy curioso que entre la gente que tengo en mi cuenta los de aquí estaban
apenados y los de Venezuela casi alegres, pones las noticias y ahí es todo
distinto las de aquí le critican y la gente de su pueblo le llora.
No
quiero valorar eso supongo que cada uno lo ha vivido desde cómo le afectado esa
persona como político y como ha variado su vida gobernando él. Por mi parte
estoy cerca de la forma de pensar que él tenía, sólo cerca, aunque también creo
que fue una persona algo excesiva en sus formas cosa que le quito credibilidad
y que pienso que empujo a algunos al fanatismo.
Como
os digo sólo me he dedicado a observar, debo confesar que mi parte de humor
algo absurdo y muchas veces negro o tal
vez algo mal educado, no ha podido evitar reírse de las bromas que he leído sobre
su muerte, eso no significa que me ría de que haya ocurrido pero sí tengo una
parte que deja un poco lejos el sentimiento y se ríe del mundo y sus
desgracias.
Esta
semana también dieron las nuevas cifras del paro, pésimas, duras y con
historias de personas como yo detrás. Sabéis cual es mi situación aquellos que leéis
mis escritos, mirad siento rabia y dolor pero no puedo evitar que me aparezca
una sonrisa al ver como nuestros políticos disfrazan esas cifras con palabras
que ni para ellos tienen sentido.
En
realidad nada cambia, nada mejora, pero tampoco centro mi vida solo en eso, os
leo a muchos debatir horas y horas sobre política, otros a los que ni tan
siquiera les preocupa, pero tengo claro que a todos nos afecta lo que ocurre y
que los que solo comentan eso también tienen su vida llena de problemas muchos más
humanos de los que nunca hablan.
Yo
sigo luchando por mis derechos y por los de las personas que me envuelven
aunque ellas no lo hagan, pero también sigo teniendo una vida que me afecta y
esta semana siguen pasándome cosas que me alteran.
Os
he comentado muchas veces como mi pasado siempre vuelve, sobre todo aquel que
yo no deseo que lo haga, bien pues ha ocurrido de nuevo. Alguien con el que
compartí un tiempo y con el que decidí ya no tener nada hace ya más de cuatro años
aparece de la nada y pretende que me vaya con él a su país, no me escucha y
sólo insiste. ¿Tan difícil es aceptar para él, aunque sea musulmán, que como
mujer puedo decidir no querer verle ni
seguirle? ¿Quién le ha dado derecho a creer que le pertenezco como si fuese un
objeto? ¿Cuándo perdí el poder sobre mi
vida para él?
Mi
vida ha sido rápida según creo he vivido cosas que muchos ni tan siquiera saben
que existen, esta noche me pare ante el teclado como muchas y no pude parar de
escribir sé que a esas horas nadie las lee y la mayoría solo las entendería a
quien van dedicadas, en un momento paro y decido escribiros desde aquí quiero
copiar aquí esas frases que puede que no entendáis pero que no quiero que
queden como tuits que van bajado en una lista necesito recopilarlas y poder
leerlas, quiero que estén cerca y que aunque algunas veces dedico mi tiempo a
mis ideas y problemas me gusta recodar que sigo siendo humana y teniendo una
vida, que aunque no sea perfecta es la mía.
Si logras atravesar mi piel y llegar
a ver que tengo en mi interior sólo te pido que guardes el secreto y consigas
ser feliz dentro.
Quien
consigue ser la caricia en la distancia, la sonrisa que se intuye y no se ve,
las manos que recogen tus lágrimas sin juzgarlas, quien te acompaña aunque no
esté, sólo a ese se le puede llamar amigo.
Puedes
pasearte por mis noches y no verme me gusta mantenerme lejos y mirarte.
Si nuestro
tiempo fue breve sin nada que compartir más que una cama sin dialogo y sin
palabras qué es lo que vienes a buscar ahora.
Por
qué te extraña mi rechazo si nunca fue nada bello ni importante.
Pasados
que nunca fueron buenos y regresan presentes que amaste y jamás serán futuros.
Vuelve
el que no debe se va el que no deseas que lo haga siendo así respira vive y
deja a muy pocos acercarse.
Risas
y palabras que aun suenan pero que pronto sólo serán un eco de pasado que ya no
duele.
Fotos
que aun sientes como vivas pero que se volverán amarillas arrastrando el
sentimiento.
Poder
escribir una y mil letras que jamás verás ni sabrás que son tuyas.
Unos
latidos que un día se aceleraban y que ahora son pausados sin valor para ti
pero mucho más apreciados por mí misma.
Quedan
huellas de ti en mi vida dos sonrisas que me miran que recuerdan que una vez
fuimos felices y hoy tan sólo dos extraños que pelean.
Espacio
que aun ocupáis muchos consiguiendo que no entre quien pudiera apreciar una
fuerza que es dulce aunque también digna.
Poder decir
que mi pasado es mi vida poder mirarlo sin rencores ese es un futuro que aún
está por venir.
Puedo
parar y dejar de girar alrededor de una vida que aún es mía y que puedo
conseguir que sea algo más pausada aunque también más vacía.
Vacía
de cosas que no importan y llena de tanto a lo que no dejé llegar a mí.
Palabras
que no se leen pero aquí quedan impulsos que dejo salir.
Reflexiones
que se acercan a unas teclas pensamientos que necesitan ser escritos palabras
que necesitan ser vistas y no oídas.
Silencio, oscuridad una música que suena suave, una pantalla sin nadie detrás, te libera de una carga que pesa y necesitas soltar.
Elegir
entre plasmar lo que otros ya han dicho o escriben o bien dejar aquí un poco de
ti.
Como veis he pensado en muchas personas esta
noche sé que no entenderéis a qué vienen estas frases pero debéis saber que son
importantes para mí.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)